Gelirsin diye hep umutla yaşadım,
Lügatımda olmadı hiç ayrılıklar,
Kaçtım durdum, yüzleşmekten ebediyen,
Ben sensizdim amma, sen ile yaşadım.

Sensiz olan mektubu, okumaz oldum,
Noktayı çıkardım, bitmesin diye ben,
Başlamak istemedim, yeni yaşama,
Hep, virgüller ile geçiştirdim durdum.

Öteledim durmadan, anlayacağın,
Sensiz hiç, baharlar gelmesin istedim,
Gönlümü avuttum, çocuklar gibi ben,
Duraksız yol eyledim, varmayacağım.

Yüzümde çizgiler, saçlarımda kırlar,
Yaşlandım artık, o eski ben değilim,
Plağımız çalar durur, eskisi gibi,
Ağzım durmaz hiç, şarkımızı mırıldar.

Bekliyorum garip garip penceremde,
Her geçen gün, yeni umut heyecanla.
Sen ve ben, yıllar önceki eski resmin,
Karşımda, bakar dururum, çerçevede.

Neylerim ki ben, sensiz olan bu şehri,
Havayı, doğayı, cadde, sokakları.
Anlamsız her şey, kifayetsiz, dağınık,
Yaşamak değil bu, solumaktır zehri.

İrfan Yıldırım Çevik