Sen ve ben, bizken;
Eller bize düşmanken,
Biz düşmanı çatlatırken,
Adem’le Havva gibi severken...

Allah’ımın cennetten kovduğu şeytan bile,
Azrail ruhumu bedenimden ikiye ayırsa bile,
Biz ölümüne demlenirken,
Varlıkta toz gibi yok olurken,
Sen ve ben, birken...

Sen ve ben, giderken;
Yollar bize yokuşken,
Biz sabır taşıyken,
Toğrağı su, ateş gibi yakarken...

Rüzgar kurşun yağmuruna tutsa bile,
Gökkuşağı göğsünü renklendirse bile,
Biz sıcağınla üşürken,
Havanda buğday gibi un olurken,
Sen ve ben, gülken...

Sen ve ben, yaşarken;
Körler bize bakarken,
Biz iyilikten güzelken,
Silahsız kötülükle savaşırken...

Nefsimi gücüm kadar ıslah etsem bile,
Beni muhalefet, kendinden men etsen bile,
Biz Allah’a tevekkül ederken,
Dünyanın nimetlerinden rızıklanırken,
Sen ve ben, günahsızken...

Sen ve ben, hakken;
Gönüller bize duayken,
Biz katında müminken,
Yaratana dünya, insan gibi secde ederken...

Sevdanla oruç tutup, bayram etsem bile,
İftarım anamla, sahurum babamla olsa bile,
Biz sevaplara arifeyken,
Mutluluğu hüzünlerden arındırırken,
Sen ve ben, aşıkken...

Figen ANAR / 04.06.2017