kanatlı ayım
sürçü nefis kaygım
kaynıyor terim
uyku kusurum



bir defa eğildiyse yüzünün ar ay’ı
kara benli yüz, yüzsüz olur aynalara …

anıldıkça adın gidiyorum sorguya
bilirim sustan bir eşkıya olur gözlerin korkarım
ama giderim ay yüzüme sus çekip
ay suyuma kara bir adam lekesi asıp
giderim


ayşım

ötelere yürüdüm ardını giydim eskiye
söğüdün imbiğinde dağlandı yamalı gözlerim

ayşım

göğsümü yar içimde üç dal kar
eğiyor yüzüm hüznü seziyor öksüzün

ayşım

farkında mısın gülüşün
öyle gül
öyle şar

bahar öncesi kurutulmuş iştah
kokun bohçana hapis bir gül
belki yedi veren yedi ay yedi ben

bağrıma birik
bir ikindi öncesi
ve
sonrası yalpalan


ten kabuğundan kazınca adımı alır giderim
gök aşığı bir Leyla bir zin ağıdıyla giderim

ayşım

gözlerimin damağı sus astı mehdisine
susa çalımdı beklenti

ayşım

giymek mesela ay kusurunu
sonu şikayet olmayan bir tanrılı günü
meğili aşka olan
rüzgar gördüm
bir adam karası leke gördüm
sen sözlerinin damaklarını aç
ben beslerim seni der gibi
bakma

ayşım

ay kanadımın üşüğü
çalı kusurum
çevir beni kıt haneli fikrime
sabur ağacına as kitabe nüshamı
sor
sor hatırına okunduk seninle
üfür eski bir nakış işlensin üstüne

göllerin göğüne yağdım ıslanmadı
ellerim yama kentinde yara soluyor

merakımı hor görme ayşım
sayı saydıkça neden eksiliyor saçların
gözlerimin üstüne yağdan fışkı saçıyor üstelik
kezzabı nehirlerime akıyor
içiyor içiriyorum martılara

yedi kör yedi kor
yedi tanrılı bir his

ayşım

dokunma ellerime bilirsin üç yanık yamalıdır ellerim
saramam nehirlerini boyum kısa yükselemem tahtına
sen sar nehirlerimi ayşım
sen yüksel bilirim arşa değer başın

bir göç
zemin asıyor tuvallerime
git gördüm su ördüm
ayşım senle bir tarih gömdüm
yoktun…


ay kusurun olurum aydanlığım demli
karanlığa çıkar izlerim seni yüzümde sen benekleriyle
sus biraz huysuz öylece giderim bir daha dönmem



’anlatımıma o narin sesiyle renk katan kalimera ablama sevgilerimle
teşekürler’


2011/özlenenzamanlar

şimo
sinan şeker