herkes kendi acısında buluyor ölümü
ölmeyi öğreniyor yaşarken


başkaldıran ruhuma
yetmiyor yüreğimin dalgakıranlığı
kursağımda bir kemirgenin acı suyu
günlerin merasimi hep aynı


tinin yarası tendeki mühür
yüzüme fatihâsını sürdüğüm kor
dünün dokuz canlı yangını avuçlarımdaki zaman
ederi yok, gideri çok, her kapısı karanlığa açılan


ıssızlığına mıhlandığım sarp kayalıklarda
hayata dönmüyor yüzüm, gayrete gelmiyor yaşam
yok yarın/ lar aklımın tahtasındaki hedef


lehçesi anlaşılmayan var/ larla kalkıyorum hayat sofrasından
aşağı doğru bitmeyen bir yokuş koşturması
gün geceyle boğarken kendini
tutuşuyor dilimde sövgüler


vuruluyor çocukluğumun meddahı
kırk yalan içimdeki neşe
bir karanlık milde uzuyor sessiz harflerim
nasıl, kime desem arz-ı hâlimi
dünya tepetaklak dönerken
bir şiir dökemiyor dilini
zehirli dillerin tokadı kulaklarımda
oysa, şarkısı susan yaşama, nasıl da delice vurulmak isterdim şimdi
suçlarım, saçlarıma dolanmış geceyle kördüğüm


Hâdiye Kaptan