BİTECEK ŞAFAĞIN SANCISI

doğasında,
gülümsüyor karanfil tohumları bahara,
samimi tebessümleri yüzünde,
rahat olsun yüreğin sevdiğim,
denizlere açılacağız bir gün seninle,
anlık yağmurlar çiselese de ömrümüze,
ne tereddüt,
ne endişe,
ne telaş dilimizde...
öyle ki; yaşayacağız nisanların en güzelini seninle...
sorup sorgulamadan bir çiçeğin ömrünü,
kilometreleri aşındırma pahasına olsa da ömrümüz...
nice sıkıntıları göğüsleyeceğiz seninle.
eski bir türküyle sarılmak için hayata.
ve soğuk yüzünü alt edeceğiz karanlığın.
…
bazen, soluk benizli bir göle fısıldadım umutlarımı
ve artçı acıları döktüm yatağına en keskin akşamların.
leylak oldun oysa;
karanfil oldun,
zambak oldun...
dilini bilmediğim akşamların müjdecisi gibiydi tebessümlerin...
ırmak ırmak çağlayanlara koşuverdim.

yüreğime aksın şimdi yüreğinin sesi,
ılık bir sabah seni düşüneceğim.
tan yeli, tan yeli kıskanadursun hemen kokunu.
uzakmış,
kilometrelermiş,
yolmuş yordammış acıya dursun hemen...
nasıl olsa şahlandı yüreğim bir kere dört nala hasretinle...
tepeleri ve dağları aşacağım uğruna sevdiğim...
ama en çocuk yanımla,
ama sevdamı nefer edip gözlerimde...
ve gün gelecek bitecek şafağın sancısı yüreğimde...

30 Ocak 2012