Bazen yanılır insan,
Yalan olur kendine kuşanarak yalnızlığını,
Unutur adını çıkmazında keskin akşamların,
Gördüğünü zanneder yok,
Duyduğunu sarp yamaçların sesinde fısıltıları…
Ben de yanıldım kör kürek zamanlarda
hasat ederken ömrümü,
Yalan oldum kendime ben de,
Duydum ama için için kan ağlayan çığlıkları,
Ama teselli ederek gönlümü
Ve bir kuşun kanatlarına bırakarak ömrümü
Ve o an çekip sevdamı derinliklerine,
Bıraktım karanlığı al sokaklara...
…
Ki adım,
Adım tertipti benim kara sevda kışlalarında,
Hiçbir mahkeme yargılamadı oysa,
Ve hiçbir yargıç kırmadı kalemimi
Öyle demirden çelikten parmaklıklarda olmadı hayatımda,
Uzun uzadıya yazacak kış akşamları da,
Ama yanıldım işte,
O şımarıkvari gülümsemelerine kaptırıp ömrümü,
yatalak sevdaları besledim bir süre,
Ve bir süre alkış tutarak acıma,
Nöbet değişimlerini bekledim
döneceğin akşam saatlerini fırsat bilip,
Dönmedin ama
Kuleler büyüdükçe büyüdü gözlerimde sonra
Ve uzadıkça uzayan duvarların ardında
gözbebeklerini aradım,
Gözbebeklerini…
Sürgit devam ederken günlerim…

17.03.2008