yalnızlık sokağına tutunduğum bir vakitti
gece miydi neydi hatırlamıyorum
karanlıktı
ışıklar kendini dahi aydınlatmıyordu
çoğul yalnızlıklar delip geçiyordu aklımın almadığı duyarsızlıklardan
ben tanrısal bir var oluşun kıyısından sızan ışığı arıyordum
o sıra kederli zamanları
sevgileri vefaları defnetmiştim ruhumda
aslında heder edilmiş bir ömürdü
kan içindeki avuçlarımda tuttuğum
zehirlenmiş bir nehirdi
artık durgun sularında hayat emaresi olmayan
çöl yangını yüreklerde
sevginin bir damlasına dahi hasret kum fırtınaları
gece ayazıydı yaşadığımız
yalanıydı yalan sevdaların
tanrısal bir yanı yoktu var oluşların
yanında oluşların bir sevginin ya da sevgilinin
sen bunları anlayamazdın




keşke anlayabilseydin ya da hissetmeye çalışsaydın
dalından koparılmış bir tek çiçeğin duyabilseydin feryatlarını
ölü aşklar mezarlığıydı bahçelerin
ölü kuşları tekrar öldüremezdin
ölü çiçeklerdik biz bütün ahlarımız alınmıştı
vakitsizce katledilmiştik sevda bahçelerinde
yaşamamızın bir anlamı yoktu ki biliyorsun
cesetlerimiz para ediyordu artık
özenle sergilerdiler çiçekçi vitrinlerinde
henüz kendinde bile değildin ki
sana bir anlatan olmalıydı asırlar öncesinde
tanrının unuttuğu coğrafyalarda
uçuşan bir toz zerresi neydi ki
asıl amaç neydi bunca yalansı yürekte
tiyatral acınası göstermelik sevmelerde
sen bunları anlayamazdın




hepsi birbirini kandıran yalan sarhoşluklarında
sevgi sevda hikayeleriydi yaşadığımız
heder ettik ömrümüzü o sokak çıkmazlarında
bin asırlık uykunun mahmuru
mahzun mahmure bakışlarda
oysa tutunmak gerekirdi bir yerlerinden kendi yalnızlığıma




yalnızlık sokağına tutunduğum bir vakitlerdi
gece miydi hatırlamıyorum karanlıktı
ışıklar kendini dahi aydınlatmıyordu
ne sevginin yalanı
ne vefanın abartılı riyası
hal bilir suskunluğu kendi yalnızlığımın
gölgem gibi yüreğimin ilacıydı eksiğim
arkadaşlığıydı kendi yazgımın
kendi elimle yazdığım gerçeklerin
dostluğuydu tüm yalanlara inat
bin asır öncesi ya da
bin asır sonrasına düşmekti
kan kırmızısı bir buluttan
sahipsiz bir yağmur damlası misali
avuçlarımda ziyan olan bir ömürden
sen bunları anlayamazdın …



neyse ne
sen yine de boşver bunları
haydi!
gözlerimin içine bakarak
şimdi bana bir yalan daha söyle
ya da güldür mesela kendince
pervasız kelimelerinle
asla inanmayacağımı bile bile …








Mert Yiğitcan
29 nisan 2017 istanbul