bir çocuk iyi olmak istiyordu
sokağın saçlarını elleriyle okşayıp
duru bedenine his aktarırken uçan güvercinlere
bu arabesk kışı kaldıracak güçte değil
hatırladığım
güneş alan çatıların içime akan mavi dinginliği

ne kadar da oradaydık
arkadaşım bak yarın yine gün doğacak
gülüşlerine sıçrayan yeni tebessümler duyacaksın
üzülme dostum
sakın üzülme
bu uzayan karanlıklar kendi kederini boğar

ve yalvarırken
sevinçlere düşen için
ilk günün ilk adımları kısa sayılabilir
hiç olmayacak bir mucizenin kırık senfonisi
durdurabilir kalbinin hızlı ritmini

tabi ki devam edeceksin
insan bedeninden çabuk vazgeçmez
hiç mi iyi bir şey olmayacak ölümü oyalayan
sürüp giden zamanın genişleyen orta yerinde
ansızın bir düşün ruhunu sarıp sarmaladığı
o anın en içten duygusuna karşılık veren cevap

iki yakayı gerip birbirine iyi niyetle
olası seyrin dışına doğru ittiğimiz gün
bugün değil bel ki
ucube hislerle anımsanan duygu katmanında
bize iyi gelen bir sonsuzluğu içeceğiz.