Benim hiç evim olmadı
çiçekli bir yoldan geçilen,
sevgiyle içine girilen
sıcacık bir odada konaklamadım;
rahat bir yatakta da yatmadım
tatlı rüyalar içinde,
buğulu gözlerle başka yüreklere bakmadım.
Bana ait bir şey görseydim birinde,
-Tanrı günah yazmaz -
öldürürdüm,
kirletmesin ve üzmesin diye.
üçüncü tekil kişi zamirdim
kendime bile:
Ben bana "O " derdim,
Dilim konuşamaz, deliririm.
Uzaktı sabahlar, akşamlar vardı,
gözlerim yanardı,
ve bulutlardan bütün günahlarım yağardı.
Dişleri kana batmış
korkunç,
ama en çok ayaklarım kanardı.
Kimi sevdim? sorusunu
sormamalı aslında kendini bile
sevmeyen birine.
Tüm güzellikleri emen,
tüm renkleri hapseden
ben
alacakaranlık gerginiydi
hayat denilenin.
En çok dumanaltı meyhanelere gittim
görmemek için kendimi bile.
En çok kötü ve kekrek şarapları layık gördüm
zehirli dilime.
Işığa ihtiyacım yoktu -sanırsam -
ateşe tapmadım,
aşk yoluna da sapmadım.
Bedenim de, gönlümde
her daim açlık ile toktu.
Dua edilecek olmadığımdan
taşım da yok, mezarım da.
El... veda... hiç olmayan birine.