her yanımı uçurumlar sarmış
beni yutmak isteyen
sürükleniyorum uçurumlara yavaş yavaş
uçurumlara itiliyorum
uçurumlar karanlık
zifirikara uçurumlara esirim
inlemeler kara sevdalara karışıyor
kör gecelerde




birbirinden gittikçe uzaklaşan zıt kutuplardayım
uzaklaştıkça derin bir özlem
yakınlaştıkça derin bir hüzün
uzaklaşıveriyorum köhne dünyanın ikiyüzlülüğünden
dinmek bilmeyen yağmura aldırış etmeden
yürüyorum köşe bucak uçurumlara doğru
umutlar en derinlerinde saklı
şehir öylesine acıtıyor ki insanı




saatin çalmasını bekliyorum uyanmak için rüyalardan
hani bir nefes alıp bırakırken gözün dalıyor ya
bir boşluğa bakıp atlama hissi yaşıyorsun ya birden
başını yastığa koyduğunda gözlerini bir türlü kapatamıyorsun ya
geceleri saatte bir uyanıveriyorsun ya hani
sabah uyandığında aynanın karşısında yine mi
sorusunu soruyorsun ya kendine




bir şeyleri en yakınındakilere bile anlatamıyorsun ya bir türlü
olmaz diyemiyorsun ya etrafına, kimseye...
en galatından bu dünyaya küfürler savuruyorsun ya
ışık tutan ateş böceği misali umutlar da tek tek yok oluyor ya hani
çaresizlik duvarlarıyla örülü dibi olmayan bir uçurumda olmak gibi
garip bir şey siyaha bürünmüşlük
aynı zamanda korkunun renklerini de taşıyor olmak üzerinde




oysaki karanlıklar sırdaş
yara izi gibi bir şey işte
geçmez hiç, alışırsınız bir süre sonra
sonra kalmaz ondan geriye hiç bir şey,
soluk bir iz, anca. belli belirsiz...




yalnızlığın sınırı ne ki
uzayın sınırının olmadığı kadar mı
yalnızlaşan ruhun hala dinmeyen arzuları kadar mı
bir dağı örten çimen örtüsü kadar mı
en karanlık gecede bir kibritin verdiği ışık kadar mı

uçurum bensem düşünün bana düşenlerin acısını



redfer