K/öz

Dindi öfkesi müjganın dostum!
Artık ne damla sızar tene
Ne umut pencereye....

Kente indi bir gizil seda ki
Yürek içre bir ağıt
Gecikmiş bir telaş gibi...

Bir akşam öptü turuncu yangınından kederi
Gün dünden karardı teninde
Pencerenin buğusu
Sazın tınısı yitik
Tüm suskular tenhada
Başında duman saatlerin
Kafeste kırık kanatlı kuşlar
Yersiz yurtsuz söylence ölüm
Ömür adında
Tüketiyor sevinci
azala
H/azala..

Ah dedi dil
Vefayla giyindi kederi
Ölümü ömrüyle ödeyen eşine
Çocukluğunu çırpındı sonra
Çocuklarından hüznünü s/aklayarak...


Bütün sesler bütün nefesler
Yalnızlık s/oluyor sonrası
Kimse şarkı söylemesin
Kirpiğine buğu düşmesin kimse
Gülüşünü ağzına gömmüş bir ömür
Avaz avaz susacak yılların aynasında...

Biliyor musun dostum!
Tek kusurumuz
Sol yanı dağ başlarında hep üşümüş
Parmakları birer mum olan
İNSANlığımız...

Köz ki oylum oylum yürek ucunda...

Hazal karadağ