ve her yangın küçük bir kıvılcımla başlar

Kimi elleriyle yakar
Kimi kalbiyle
Çünkü kimi tene dokunur
Kimi de cana




... ölümcüldür her veda
Bir el sallanır lirik boşluğa
Ağır bir yaprak düşer dalından
Titreyen o son bakışla


Söner
Kaybolur ışıklar
Söner
en büyük yangınlar da
Bir perde aralanır
evin mutsuzluğundan
Dalıp gider gözlerin uzağa



Rüzgârın ıslığı
Ormanı yutan ses
Bir hayal gibi döner
Aynadan akis
Gitti gelmeyecek der..

Alışkanlıktan fazlasıdır sevmek
Vazgeçince anlarsın
Ve anlarsın neymiş
yaşarken ölmek..

Ağaçlar kurur
Çiçekler kurur
Ellerinden başlar da insan kurur
Bahar aynı bahardır
Yağmur aynı yağmur
Ama uyanmazlar ne yapsan
Gözlerinden akan yaş yetmez olur

Bazen içinde bir hüzün büyür
Hiç yaşamadığın birşeydir
seni kendine çeken
Kalbin bir an boğulur
Sanki o’dur yanından geçen

Zamanın eskitemediği acılar vardır
Unutturamadığı yüzler
Karanlık gizli denizlerden
Ansızın çıkıp gelirler..

Sesler dökülür yıldızlardan
Sisli yorgun bir akşamdan
Çekip gitmek istersin
Uzaktır bütün şehirler

Seni çağırır
sebepsiz değildir kıyılar
Bir ümitle beklersin
Yalnızlıklar öğretir gizini yaşamın
Hiçbir gidiş sebepsiz değildir

Büyük bir yangının
Kıvılcımlarını taşır rüzgâr
İçten içe yanış
sonunda belli eder kendini
Elinde bir resim ateş almak üzeredir
Ve her yangın küçük bir kıvılcımla başlar..

al..son söz yaşlarım sevgilim
hoşçakal..