Âhımdan başka söz kalmadı söyleyecek
Aç yüzünün perdesini ey aşk
Kalbimde sana mahrem kalmadı

Bütün bir mevsim pencerede
Bütün bir mevsim
Seyrettim gidişini sevgilinin
Rüzgârın peşinde bulutun
Çocuk seslerinden bir çiçeğin
solan yüzünde annelerin
Kuşların göçünü ve ağaçların
Ve gidişini o’nun
Seyrettim bütün mevsim




Sen kal ey aşk
İster kanlı bir bıçak ol
İster yıkılmış bir duvar
Gidecek kimsem kalmadı
Vîrânhanemden benim


Ey aşk
ey kanımı bekleyen
Ben dökülmeyi bilmezdim
Ne kanım kaldı
ne bir damla gözyaşım
Kırdı paramparça giderken

Dur diyemedim
Yapma diyemedim
Onundu bu can
kıyma diyemedim


Onun denizi beni ayrılığın çölüne götürdü
Ve öptü yıldızların çadırında
O andı o an
uzak başlangıcı zamanın
Yokluğun dalgası içimin kıyısına ulaştı
Ve yürüdü tenimdem
Beyaz ve sonsuz geceye


Bir âhım kaldı sadece bir âhım
Şu semâyı tutan
Başka neyim
Ne güneşim ben ne de ay

Ey aşk
ey bekleyen
yalın alevin yalazı en derin suların
gizini bir bakışa sığdıran
ve ağlatan taşları
Yak beni râzı geldim
Yanayım
Bir gecelik mum olmaya geldim