Ne kadar tanırsa tanısın kendini
Bir yanı hep eksik kalır
Çünkü insanın alacağı son dersi;
Kendisidir.


Mevsimlerin yazgısıyla buğulanır pencereler
Bıçak gibi soğur düşünceler de
Yiter demirin kızıllığı
Bütün güller,sonunda aynı renge döner
Solgunlugun ellerinde..

İnce urganlar ve yüzgeç
Büyür karanlık,balıkların gözlerinde...
Suda aralanan kapıdan
Sessizce geçip gider,
Dalgalardan yara almış gemiler
Ne kadar uzağa yüzebilirse denizlerden.


Birkez kendiyle başbaşa kaldıysa, sorular
Deşmeye başlar yaralarını ,
Düşünür de düşünür...
Pişmanlığın ağacından asılan insan.
İki tarih arasında bir çizgidir hayat
Başkaları okur taşa kazınmış adını.


Kayıp zaman demleri sızar düşlere
Hatırlamakla ısıtır düşüncenin demirini
Yeni bir zırh yapar insan kendine acılardan
Ve bir kılıç
Öldürmek için sevdiklerini.