Bugün ağlamak istedim
Geçip giden zamanla birlikte
herhangi birşeye
Bu sen de olabilirdin

Bir bulut oldum
Ağır... ağca
Çöktüm kendi dağımın üstüne
Rüzgârı bekledim..

Unutmalarını düğümleriyle boğazıma
Saran ve sorgulayan sandalyesinde beklemenin
İnanmak istedim cevabın doğruluğuna
Çoğul ve aç gözlerinde şüphenin
Çırıl çıplaktım bugün
bağışlanmış günahkârlarıydı
Ve küçücüktü elleri ruhumun
Bastım kalbinin yarasına
İçimde yanan cılız ve yorgun alevin
Penceresi ışıkların evleri
Uçlarında resimli bahçelerin
çerçeveleyip astığı ölüm duygusuyla
Yürüdüm bugün
Afyonlu sokaklarından yanılsama mevsiminin
Bir çiçek olmak istedim
Bir kuş ta olabilirdim
Sesin kanatlarıyla uçan
Ve sessiz siyahlar bırakan
beyazlığa
Bilinmezliği akıbetin
Ve dipsizliği kuyuların
Ve korkuların genişleyen yankısıyla
Derisi gerilen alnımda
Emniyetine uykunun
Emanet bırakıp düşünceleri
yastığına bırakmak istedim
ölüm iniltileriyle dolu başımı

Akıntılarıyla
Damarlarında iyi huylu zarların
Ateşiyle yükselen
dumansı iltihabiyla kanın
ve öldüm sesiyle annemin
Koşarak oradan oraya
Ve tekrar ederek bugün
ağlamak istedim
İçimde sanki bin yıllık mahpuslarla
Bir duvarın dibinde çaresizliğe
Kimseye görünmeden
Hiçbir zaman söyleyemeyeceğim
onca şeye
Olanca gücüyle yüreğimin
ağlamak istedim
Babama da ağlayabilirdim
Öldüm annem diyen anneme de
Bugün o kadar yaşadım
O kadar geçti ki zaman üstünden herşeyin
Ruhumla aynı yaşa geldim
ve öldüm..
18,осак