/ Fakat gülüm biz neye meyletsek
elimiz koynumuzda
yüreğimiz iki dudağın arasında incelip
kala kalıyor.../

Bazen
aklımın ipleri kopuyor
üşüyor çocuk yatağında
kafasını demire sıkıştırıp duruyor mevsim
elleri ceplerinde bugünde Tanrının.

Kuş girmiş rüyasına
basıyor çığlığı Aysel
Git başımdan da diyemiyorum
başım gözüm üstüne düşmüş....

Burkuluyor
iklimlerin,insanların ve göğün içi
sesimde devriye atıyor katliam gibi çok şey
tutuşmuş yanıyor içim Madımak
vurulmuş yatıyor dışım Başbağlar...

Mevsimini şaşırmış
Uçuyor boyuna böyle kuşlar
Biz
İn/adına kırıyoruz kuşun kanadına...

Öte köye sis inmiş
İn cin top oynuyor göğsümde
uzat yüzün sürün gövdeme
kapat kapıyı
çek yorganı
Yastık altına yaralar saklayıp ısıtalım
tekinsiz ağrılarımızı
Bozdurup bozdurup harçlık ederiz üşüdükçe sevdayı...

Bütün bir sevilmemişliğimle aşındırıyorum ben kapını.
" Ne gelir elimizden insan olmaktan başka"
der şair
Sahi ne gelir
Yıkansa ellerim hafifce büyük bir leğenin orta yerinde
Geçer mi
ah henüz bırakılmış bir çift elin sızısı.

Oturdum bunu düşündüm günlerce
Sizin orta yeriniz
Hiç
öylece birdenbire parçalandı mı acaba
da
diyemedim
kimselere...

Derken
çoğaldı ağzımda kelimeler
mor gemileri
birer birer
demir aldı zamansızlığımın.

Kızılca kıyamet koptu iç/erimde
Ufaldım cebime girdim
pencere önünde eskiyordu kadınlar...