kafese kunduzları sen menfaatim var diye soktun
nefsin dürtüklerken yüreğini
yılan gönlünle sen hep nifakta toktun
bir kuyruk ve çıkar acısında da beni yok saydın
iki büklüm kıvrılıp da öylesine kaldım
bu güne dek sen kalbime saplanan en hain ok’tun

bir nefeslik usun ile düştün hep yollara
atimi de ettin sen toz duman ve tarumar
hep sigara içimliydi sevgiye molalar
ömrümden biçti her an senli kalleşlikler

çorak toprak gibi çatlarken bağ
sayısız çentik attın hayata
tüm hainlik çeşidinden sürdün alnına
çıldırırken ruhumun iç ayası
hep düştün sen çirkeflere
mutluyken bile bir nifak vardı illa elinde

hak ve hakikatten kopuktu yüreğin
çıkar arar dururken hep yakalandın soysuzluğa
seni tırmandırırken en yükseğe
hep uçurumlar oldu tercihin

vuslata doğru tam uzanırken ellerimiz
şu anda
sayende firakta kavrulan bir çift beden’iz

kopuk sokaklar oldu hep adresin
mühürlendik sevdasız lığa
hıyanet oldu koynumdaki çıyan
hep cılız bir kıvılcımla yaklaştın sen yüreğime
çıkarı gördükçe alevlenen
her kaçışta feryadı tıkadım boğazıma
gerçekler yüzümde sanki de ağır bir şamar gibi
dağı bayırı aştı çıldırışım
bir bardak su kadar bile berhudar olamadın
bağı bozuk çıktı haya kemerinin

bir ah vah sevdasında hep oyalandık
nefes nefese kalacakken
nefsinin çıkar kurşunlarına yakalandık
kaytarmayı çok iyi beceriyorsun ya
kaçıp da kurtul bari şu anda yol ve yordamın açıkken

onca sancılı ölümlerden…




(25.09.2016) AZAP…