Ben hiç beceremedim birini sevmeyi,
Ya da nasıl sevilir bir kadın hiç anlayamadım,
Utandım soramadım beklenileni bekledim hep.
Yapamadım korkudan mı bilemedim işte.
Tutamadım sıcacık bir elden,
Anlayamadım gitti nedense,
Nasıl bir duygu tadamadım.
Hep erteledim zamanın geçtiğini fark etmeden..
Oysa diyordum her defasında bu defa yapacağım.
Olmuyordu ne düşündüklerim ne de hayallerim,
Ama düşünüp durmanın sonu yoktu.
Sanki yılları birlikte yaşamış gibi,
Hiç dokunulmadan uzaktan uzağa,
Şimdi aklım seni ister ama sen uzaksın..
Gözlerim bakmak ister yoksun.
Dudaklarımda bir ateş var sönmek bilmez..
Ellerim dokunmak ister ama korkar incinirsin diye,
Nasıl bir ateş ki bu uzaktan yakar,
Dumanı tütmez bu ateşin,
Habersiz gelir gider, habersiz.
Yel alıp götürür kimseler görmeden..
Rüzgara karışıp giden duman gibiyim,
Dokunmadan okşayan seni.
Hissetmedim deme sakın..
İrkiliyorken etrafında her dolanışım da,
Savrulan saçlarına kokumu bıraktım,
Geceye inat seyrettim seni.
Her halini bir bir izledim.
Ta başından ayak uçlarına.
Gözlerin uykudaydı yalnız göremediğim.
Onu da hayal ettim ve anladım ki.
Sen çöle dönmüşsün...
Susuz kalmışsın.
Ben senden umut beklerken,
Senin yangının nasıl söner bilinmez.
Ben küle dönmüş halde rüzgarda savrulmaya başlarken,
Okşayamadığım omuzlarda yayılmış saçlarından aldım birkaç tel.
Anılarıma ekledim senden bir parça diye,
Sen istemesen de ben seni gördüm senin gözlerinle.
Sen kabul etmesen de biliyorsun..
Beni yakan ateş seni de sarmış.
Neden hiç beceremediğimi şimdi anladım.
Ben sevdim fakat sevmeyi sevemedim.. sevememişim.

Mehmet DEMİR sk.
29.08.2016 Ankara