Zor olacak şimdi yeni bir hüzün anlatmak,
Yeni bir kelime,
Yeni bir renk,
Bir ağlama teması,
Ve sen...
Zor olacak... çok zor...
Elimde tek fırçam kalmadı artık,
Bir sürü renk içindeyim,
Bir sürü dakikalar içinde,
Yüzümde kalan sensizlik alır beni benden,
En çok seni özlediğimi görüyorum,
Dalgın puslu bir pencere kenarında,
Yine karmaşık mevsimler altındayım,
Kabukları soyulmuş yaşlı bir yağmur sonrası,
Eldivensiz yetimler gibiyim yine,
Ve yine soğuktu en son,
Anlatılabilecek çok hikâyesi var aslında ama,
Kalemimin ucu çok ıssız be ablam,
Bir mevsime yazamadım ben seni,
Bir nisan sabahında öylece çıkıp gittim,
Hoşçakal bile diyemedim,
Düşündükçe... gözlerime darbeler iniyor,
Ağzıma düşüyor gözyaşlarım,
Uyuyamıyorum,
Her gece uykularım ağır geliyor bana,
Sen de biliyordun işte abla,
Ben senin yanında mutluydum,
Ama kurtarmadın beni,
Anlamadın... anlayamadın belki,
Bütün iyi şeyler gibi bu da bitti,
Kıyıda çoğalan tüm ıslak cümleleri toplayacam,
Seni anlatacağım kurumuş terkedilişlerde,
Yol kenarlarındaki gelinciklere bırakacağım kokunu,
Geçip gideceğim sana her baktıkça,
Ama asla bitirmeyeceğim bu şiiri,
Bir sürü renk vardı ya hani,
Şimdi hepsi simsiyah oldu bak,
Bilirim...
Bana bir manzara ayıracaksın,
Kimsenin olmadığı bir yerde,
Hep orada olacağım,
Ve seni hep orada düşüneceğim...
Hoşçakal kal ablam,
İçimden sana, Hoşcakal...
Demiştim zor olacak diye,
Sana bir şeyler yazmak kurutuyor sanki,
Sanki ateşe atılmış bir kağıttaki herşey gibi,
Hiç olmamış gibi sana dökülmek,
Renksizlik,
Çok zor, çok...

Şiir-B.Biricik
09.11.2010