ah Reyya
yokluğunu öpmenin bir halindeyim
cebimde, çocukluğumdan tebeşir
gençliğimde gülüşünle
bin yıldır sana yürüyorum.
dudaklarıma öpemeyi öğret Reyya
öğret ki öpeyim bahar gözlerinden
Ah Reyya
kaç kavim geçti burdan
kaç meçhul  intihar...
bir tufanki sorma
gemisi yok kaçmaya
kendine Nuh olamamış bir ben
iman edecek bir şey bulamamış
annemin kehanetine sığınmışım
böyle çaresiz, sigarasız
gelip kapına durmuşum
aç asma kilitlerini kalbinin Reyya
aç ki gireyim içerine
Ah Reyya
sen gülünce kömüre doyardı karadeniz
diyarbakır reyhani kokardı,
ellerim kaçağa çıkardı
göğsünde mayına basardım
bir şiirde buluşurduk
usulsüzce sevişirdik
polis bizi basardı, hüznü karakolu
üç suyla yıkardım beynimi
yine seni atamazdım atamazdım Reyya

dilimde binlerce cümle ölüsü
ve
iffetinden sual olunmaz nice harf,
seni anlatmaya yetmiyor Reyya
buruk bir vedanın gölgesinde oturuyorum.
ciğerimde bir cehhem,
ağzımda küfre dolanan sözcükler yutkunuyorum.
boğazım düğüm düğüm.
seni sarmak istiyorum kollarım kopuyor Reyya
bir cinayet düşün ki faili ifşa
kanunu korkak
ellerini sallaya sallaya beni vuruyor
üstelik gözlüğüm kırılıyor.
kalemim düşüyor
yaralı bedenimi alıkoyuyor bir Tanrı fidye karşılığında,
ilk fırsatta sana kaçıyorum,
aç kapını Reyya sana sığınıyorum





şimdi dudaklarını basardım bu şiire ama siktiret reýya