Kucak kucak hüzün taşıyor işçi çocuklar
alınları terli silinmiyor hiçbir el tarafından
LP-Lost On You dinliyor patron yukarıda kendinden geçerek
fabrika bacası oluyor ellerin
burnumda tütüyorsun sabaha kadar
bozguna uğratıyoruz seninle kapitalizmi
özgürlük şarkısı oluyor kuşların ağzında
geçmiyor üstümüzden hiçbir şey
sonra bir uçak kalkıyor uzaklardan gökyüzüne
kanıyor burnumuz ötelerde
sessiz ve gizlice






öpmek istiyorsun hatırı kalmasın diye korkarak
sokak lambası kararıyor aniden seni görünce
bir gece daha böyle karambole gidiyor önümüzde
kediler kovalıyor birbirini
geceye aldırmadan bir kadın banyo yapıyor ışığın altında
silueti yansıyor bütün binaya
büyüyor gölgesi üstümüze
bir iş başını andırıyor sonra ellerin






gözlerin büyüyor hayatın bir başlangıcı
seni kimse anlayamaz benim gibi
arkeologlar desen yerin dibini kadar yolları var
bakışların orta çağdan kalsa bile
bir ressam desen belki hatlarını çıkarabilir
acıların yansır sadece görünen tabloya
ama hiçbir yerini belli edemez
seni anlamak sevmekten geçiyor önce
seni kimse benim kadar sevemez.












ağustosikibinonaltı’