Pencereden içeri giren Ay
mermer lahitleri aydınlatırken
içindekilerden utanır mevt
kalksa kalkamaz yatsa yatamaz
bu çıldırtan son sorudur karanlığı
‘’ ellerim nerede benim ‘’

şu benim dizelerimden
mahir bir hal beklemese de dimağım
çaresizliğin o tuhaf duruşuyla
kirpiklerimi yolan ben darmadağınım
umumiyetle ‘’ hüvel baki ‘’ derim de
başka bir şey diyemem

secdeye gidiyor ve ağlıyorum
anlayamıyorum Tanrım nasıldır bu hal
Kıyama durur gibi bebeğini
kefenleyen kadının göğsüne vuran eli
tutamayan yaşamak olmaz olsun
kahrolsun müsveddeler

aslınız duymasın bir süre daha
kimse kimseyi anlamasın varsın
gizli evlerde bildik hallerde
o son düğümü atan nefese
yahut canavarlar için de söyle bana
‘’ ben bunları böyle yaratmamıştım ‘’ de

ki sanmam bu hesapta olasın
kederin içine sarılmış bir kaderle
dönüp duran dünya için hesap sorasın
öyleyse aşkı neden yaratasın ki niçin
artık bizi top yekün bir cehenneme ulaştır da
tertemiz bir cennet meydana çıksın