bir güz yolculuğudur ayrılık
hep yanlış istikamete doğru giden
kitap aralarında kurutulmuş gül
İzmir otogarında tavuklu pilav
anneni sakladığın valiz
kıyafetlerindeki naftalin kokusu
unutulmuş kadim bir dildir aslında aşk
susmak üzerine kurulu
ağaran sakalların usturaya direnci kadar
zarif ölü bir adamın sandığı
açma o odanın kapısını
girme bu karanlığa sevdiğim yapma

sessizlik çıldırtır mı deme
öyle bir çıldırırsın ki
kainat duymaz senin duyduğun acıları
ondan sonra her yeni gün
bir başka zulmün eşiğidir
güle güle atlarsın
farkına varamazsın kaybettiklerinin
anca düşünceye dalarsın
birde bakmışsın ki etrafında
yanık resimler ordusu
hiç bir hatıradan umut bulamazsın
uyku hariç uyu hadi

seher vakti öten bülbüller gibi
asil bir feryattır yaşamak
kimsenin görmediği izbe yerlerde
var oluşu aramak
bilsem söylemez miydim yani
görsem unutur muydum gerçekten
kalbimin derin denizlerin incisiyken
nasıl bir dağ yamacına dönüştüğünü
uçma fikriyle dolu zihnime
hangi yılanın çıngırağının bulaştığını
sürüne sürüne giden o hüzünbaz
çöl canlılarından halliceyim şimdi

haddizatında kaderimin bu bölümü
uzak ülkelerin yetim çocuklarının başıdır
okşayan okşayana bu hanede durum budur
denizi güneşi ve sevgiyi evhamlı bir iklim vurur
ya giderse ya unutursa ya bitirirse
sakladığım bütün sevgileri derin bir sandığa koyup
arka bahçemdeki karga yuvasının altına gömdüm
uzunca bir zaman aklıma gelmesin diye
aşkı kıl kuyruk bir kalpten sadakati
sümsük bir dilden ve emaneti korkak zavallı
embesil yüreklerden uzak tutmak için
yalnızca Tanrıya verilecek bir hesabım kaldı benim