Ekmeğimde kan pıhtısı,
Zalimler doyurunca
Göz açlığıdır dünya sevdiğim
Yüreğime kurulmuş sofrası ayrılığın
Düşmanım bıçağını biler açlığımla.

Ölümün bahçesinde gülüşüyor çocuklar
Mayınına basıyor büyümüşlüğün umutcuklar
Açlığım kokuyor bütün babalar
Avuçları duadan nasır yumağı
Kötülük yüz yılıdır bu, ayrılıklarla kutsanmış
Ah düşmanım alışkanlığım olmuş
Suyumda kan kokusu, çiçekte sevecenlik
Zalimler bir bir vuruyor çiçeği ve suyu
Kirletiyor sesimi düşmanım açlığımla.

Her şeyi bilen ama kendisinden habersiz bir filozofun bahçesinde
Gülüşüyor çocuklar
Gülüşü düşen diğerinden koparıyor bir parçacık
Hayat zalimin gölgesinden teğet geçip
Kanın soyunda yeşeriyor, kansızın terk edilmiş bedeninde
Ne zaman güneşin hoş geldiği yerde bir çocuk kayıp düşse
Ağlıyor içimi emanet ettiğim anneler
Babalar açlık taşıyor küçük yaşam sebeplerine,
Yaşlanıyor cinayetleri zalimin
Ölmüyor, iyi olan her şeyden başka
Açlığın kötü yanıdır diyor buna sevdalı kalbim.

Kıyımın ortasındayım, sesimi çalıp gitmişler
Dokunarak anlaşabiliyorum, yaralarım insani
Düşüncelerimi kağıda veriyorum, gemi oluyor
Yüzüyor anlamsızlığın gözyaşlarında
İnsanlar ağlayınca mezarlıklar, tanrı ağlayınca ölü çocuklar gelir aklıma
Ah çocuklar diyorum nasıl sığıyor mezarlıklara
Açlığımın gölgesinde zalimin kırbacını duyumsarken
Yaralarımla öpüyorum ayak uçlarını
Özgürlüğün sesini alıp gitmişler
Hüznümle anlaşabiliyorum, nefretim insani.

Ekmeğimde kan pıhtısı
Namussuz doyurunca
Yaşamak süslü bir uykudur sevdiğim
Uyanınca ölüyüz, yanlışı olmayan yanmış bir coğrafyada
Gönlüm bu zülme diş biler, düş sürer çocukların ömrüne
Açlığım biter.



Nedim KARDAŞ