Rüzgar, gökyüzünün gözleri bulutlardan,
Gözyaşlarını sınırsızca yağdırırken;
Ağlar insanlar mevsimlerce,
Güneş, yıldızlarla döner aya...

Düşer kirpiklerimden yakamozlar yoluna;
Susar denizin mavisinde yutkunan balıklar,
Köpürür dalgalarımın sessiz çığlıkları...

Uzaklardan sınırsız yalnızlığıma;
Özlemlerim getirir nefesimle hayalini,
Gölgelenir geceler sislerin dağlarında.
Başıma düşürür ağaçların kırık dallarını...

Dindirir toprağı taşlaşarak yağmurlar;
Yitik sevdaların elinden tutar ayrılıklar.
Kör bakışı karanlığa direnir aydınlıkla.
Her gidişi ölümdür, yürekleri dağlayarak yakar.
Işık tutar günsüz sabahlara rüzgarlar...

Sığınılan boş kolların limanlarında;
Bekler kavuşmayı sevda yüklü akşamlar.
Kendi kendine kurur çorak topraklar gibi insanlar.
Çarşaf gibi serilir gece altından yıldızlarla;
Gün batımı işte, göçüp gider burada hayatlar...

Figen ANAR