Bir kadın geçti bu şehirden
Selalar okunuyordu her adımında içimde
Akşam sefaları ölüyordu birer birer
Deniz karalara boyamıştı rengini
Martılar bir garip öksüz
Hepsi göç ettiler ardından
Sadece denizin dalga sesleri kalmış senle bir ses daha eksildi işte
Bu şehirden bir kadın geçti
Koştum yetişemedim ardından
Bir öğle vakti gölgesine dokundum ve sordum
Hangi yöne gitti diye
Kayboldu o an avuçlarımın arasından güneş yüzünü gösterince
Bir kadın geçti bu şehirden
Rüzgar yorgun hüznünü taşıyordu şaçlarını savura savura




Cadddeler’de sabahın sesi suskun
Ve işçiler’de işe giderken dünden daha yorgun
Kimse görmemiş gidişini
Hangi adrese sorsam seni kapılar yüzüme kapalı
Ve duvarlara vurdum sana olan feryadımı
Bir tek sen anlardın yalnızlığımı
Şimdi bu şehirde kim anlar beni
Kapımın eşiklerine üvey bir gurbet bıraktın geriye
Gecemin kırıntılarından arda kalanlar’la beslerim ellerimle
Bir kadın geçti bu şehirden
Serseri bir rüzgar gibi
Biraz yıkarak biraz yakarak fırtınalar kopararak
En olmadık zaman’da hazırlıksız bir liman’da
Yakalanmışım canımın can yanmalarına




Çok uzağa gitmiş olsan’da
Hala bu şehirde adımlarının yankıları çarpıyor evlerin her birine
Bir kadın geçti bu şehirden
Ve şimdi ben büyümüşlüğüme küsen yalnız çocuk gibiyim
Vazgeçip ah bir dönsen
Nasılda yakardık o masum günahları karşısına geçerek
Bir kadın geçerken bu şehirden
Takvimlerdeki gün incindiği yerden düşüyordu zalimce
Yoksun ya şimdi
Saçlarının yerine kahretsin dokunurum hep yalnızlığın dibine dibine


Ayhan’ca Cümleler
AYHAN AKDENİZ