Adam geçiyor sokaktan
şapkası elinden düşecek gibi yakın yere
esiyor rüzgar desteklercesine
çocuklar onu izliyor
birbirlerine göstererek hayretle
adam geçiyor sokaktan şapkasıyla
etrafını izliyor dehşetle





biz o sıralar daha fakiriz
çiçek sulayan adamın
suyunda içimiz kalıyor
üsküdar bu kadar sallanmamıştı
yıldızlara basmaktan eğilmedi ayakları
aşk güney yarım küreden doğmadı
ama orada öldü çiçekler





ganj nehrinden pirinç çıkarmak için çemirlendi buruşuk bezler
oysa o fakirliğin içinden yüzmüştüm endurun dağlarına
adam şapkasıyla geçiyor içimizden





dalından düşüyor böğürtlen reçelleri
ellerini tarsus’da unutmuşsun
çocuklara aşkı anlatıyorum
ellerimize yapışıyor akşam
sen öpüyorsun akdeniz oluyor
temizleniyor





kime anlatayım şimdi seni
hakkımda söylenenlere inanma sen
görmüşler beni yine bir kuleye dadanırken
ağaçların ve nehirlerin üstünde zıplıyormuşum
yok daha neler
sen inanma bunlara
reçel ister misin
çocuklar sever





uçurtmalarını uçursunlar
delikli rüzgar şimdi eser.














temmuzikibinonaltı’