Çığlık

tren son kez çalıyor düdüğünü
koskoca bir boşluk bu
kayboluyorum çığlığında
yolcuyum yine bilmem ki hangi sensizliklere
el sallayanlardan bana ne


senin özleminle tükenen yüreğimde
büyüyen hüzünler çoğalıyor bende

bak yine
bavulumda gitgide ağırlaşan ayrılığın
istasyonlarda kasırgaya yakalanan anıların
perakenda savruluşları var yanımda

kaldırımlar bir bir kayıp gidiyor ben yürüdükçe
hangisine değse ayaklarım
sundurmada bizi saran sarılmalarımız
salıncakta bitmeyen gülüşlerimiz
şimdi kimsesiz
ne yazık üşüyecekler bizsiz

paramparça olsun eğer yazgıysa bu
değişsin bu kez
dönüşü olmayan gidişler
ya da
birbiriyle yarışsın bütün çığlıklar






Şükrü BEŞİKTAŞ