Ellerimin usanmışlığını tut !...
kalbimin kırk kilit nöbetini devral ...
baştan sona soy gözlerimin yeşilindeki karayı...
ve bizi aşkın görünmez silahıyla vur !...


Vurdun mu ?
Öldük mü şimdi ? yeniden doğmak için.
yani, sıfır lekesiz mi ruhumuz....
mutlu olurmuyuz ins’lerden uzak.
saçlarımızdan elini çeker mi tozu kanlı rüzgar...


Delirmenin eşiği bu, tuzsuz, yavan,
güne devşirilmiş saatler...
düşündüm de !... değer gitmeye.
tank tüfek gölgesindeki hınzır nefesleri,
yüreği yağmurlu toprağa defnedip,
alabildiğine koşmak gerek güneşli tarlalara
yalın ayak, baş açık...


Olur mu dersin sırra kadem mührü vurmak...
buldum galiba yolunu yordamını...
adımlarımız kurasız,
yönümüz kuralsız olsun bu sefer...
ama temelli,ama kararlı,
ikirciksiz koyulalım tan vakti yola...


Hevsel bahçelerine uzanalım boylu boyunca...
koluna kanadına sığınalım Dicle’nin...
ışığı dost, karanlığı düşman belleyip,
Surlarına gümüşi yaldızdan yıldızlar serpiştirip,
yorgun argın gün batımı varalım Bekr diyara.
ve,
üşümüş yarınlara vakitsiz cemreler düşürelim gökten...

Var mısın ?
o zaman gidelim.
kum kırlangıçları göç etmeden.
ama temelli,ama kararlı,
ikirciksiz koyulalım tan vakti yola...



Dilek USTA