Bir ad’ım yok...
kendimden bile vazgeçmişken dirayetim
aitliğim’i
kimliğimi, kayıttan düşüp
ölüler kitabının ön sözüne yazmış bile Tanrı


Hayli zamandır
yetim bir gölge fesleğeninin küskünlüğü var üzerimde
ağrılı ve düş kırgını köklerim
kırbaçladıkca sineye çektiğim iyi niyetlerimi
dur! gidemezsin diyor gölgemin çobanı ölüm


Beklentisiz beklemek bu olsa gerek...
zaten
ne yaşarsa yaşasın insan
aslında isimsiz değil midir kimsesizliği
kıyamet göçüyle düşe kalka yol alırken
akışına bırakmaz mı alabora hüsranlarını
sonrasında boş verip
tüm limanları yakmaz mı tek bir kibrit hamlesiyle


Sana olan inancım hariç
bende boş verdim artık özümün dışlanmışlığını dışa vurmaktan
kâh yarım
kâh eksik debelendikçe
ihtimalin imtihanına maruz kalıyor bu üvey can yangısı


Bilirsin işte
yağmurlarda ıslanır
kendi göğünden ihanete sürgün edildiğinde
ektiği düşlerini katre katre dökerken toprağa
binlerce adressiz ayak izine çarpar yüzü
ondandır
matem buğusuyla çise çise ağlaması


gel gör ki
yarı uykulu, vurgun yemiş türkülerim olsa da dilim de
bir tek senin için
bir tek sana söylemek istiyorum
çünkü
gece ve gündüzlerin toplamı kadar sermayesin ömrüme
eğer sen yoksan eksik kalsın
tan vakti açılan ellerimde dileklerim

Şimdi anladın mı zaman/sızım
seni sevmenin ne büyük bir lütuf olduğunu



Dilek USTA