Lacivert iğreltiler yaşıyorum sevgilim
akşam akşam evime ekmek götürmeye çalışıyorum
sokak lambaları kapalı
yerlerde
mandalin kabukları
ayağım takılıyor düşercesine
sendeliyorum bir iki adım
iki adam yudumlanıyor uzaktan
izliyor şaşkıncasına beni
her şeye rağmen
yürümeye devam ediyorum





beyaz bir güvercin takılıyor peşime
akşam akşam bu neyin nesi
belki lacivert hala
belki karanlığın bir ertesi
sana geliyorum sevgilim
günlerden hala cumartesi





insanlar görüyorum
köşe başında bir grup toplanmış
korkmuyorum ama merak ediyorum
kafamı çevirmeye mecalim yok gibi
elimde ekmek poşeti
az önce ezdim kabukları
insanlar görüyorum
oluşturuyorlar kalabalıkları





silah sesleri duyuyorum sevgilim
eziyorlar insanları
lacivert iğreltisi kurşunlarla başladı
kafamı ellerimin arasına aldım belli bir vakit
iyi misin sen
merak ediyorum ama korkmuyorum





soyulmuş mandalin kabukları var
ellerimden tutmuyorlar üşüyüorum.













’Gök çe’