Resimler üzerine yazıyorum
eşsiz ellerinin ürünü
ayağımdaki yaralardan başlıyorum
parmaklarımda sinek ısırıkları
yaz günlerinde çekilebilecek acılar yaşıyorum
sızlıyorum tenimden başlayarak
tedirginim yeniden başlayacak her kavgaya
tepkiliyim yeniden doğacak her duaya
umutların ellerinde kirli dosyalar
öldürmek için her günü
bırakarak yeniden doğaya




olmayacağım bu kısır döngünün bir parçası
bir evliya çırağı olmak isterdim ama
şöyle bağdaş kurup iki söz dinlemek hiç de fena olmazdı
aklım belki bağlanırdı bir duvara
resimlere ilgim azalırdı
tedirgin de olmazdım
kaybedecek şeylerim olmazdı




ayağımı tahtalara sürtüp
bir müzik uydurmazdım
ritim tutmayı acılardan öğrendim
her tebessüm bir ölüm olsa
belki yeniden de ölmezdim
görmek için bir çift göz mü gerek
gözlerim olmadan da
bir şey görmez miydim ?













’Gök çe’