Kızıyorum kendime sürekli
anlamayan denizlere kum taşımaktan
ellerim nasır bağlasa bile
erkekçe yaşıyorum
insanca olmanın dışında
kadınlığın da içinde
kızıyorum kendime
anlatamamaktan
yaşamaktan anlamıyorsan eğer
sevmekten parçalanan ellerimizin
çocukları var
ağaçta kalmış kedi kadar gururlu
kımıldamaz yerinden
geceleri ege denizi kadar




cüzdan taşıyamazdım belli vakit
evin köşesinde kaptırırım korkusu değil bu
yokluğunda aramak tatlı geliyor
yokluk da değil




ölmüştük büyük ihtimalle
yıldızlar kaldırımlara yapışıkken
kızıldıkça kızaran gökyüzüne
yaşayanların bizi unuttuğu bir günde
belki geride kalanların aklında bir hatıra olarak
belki de mermer taşlarında vurularak
yaşarız
ama çıkmaz sesimiz
anlatamayız
yıkık bir avcı evi
ağaçların arasında saklı kalmış
keşke daha önceden sevseydim seni
daha önce sevmemiş sayarak




ölüyorum tanrım
ölmeden yaşayarak
kendime ait her şeyi
yine kendimden çıkararak




bir gece vakti kızıyorum kendime
o gün sana da oldukça yakınım
bir ibadet gerçekleşiyor içeride
sen aç yüzünü elbet görür tan’rım.












’Gök çe’