Her şey sende gizli anlatamıyorum
dokunsam belki değecek ellerime
uzansam şöyle bir yokluğuna
tadına varacağım merhametin
şimdi geçiyor sokaklardan
o ince belli sesin
şimdi geçiyor sokak aralarından
bir rüzgar halinde nefesin
çöpler havalanıyor ardı ardına
kadınlar gözlerini kapatıyor tozdan
göremiyor kimse seni
her şey sende gizli anlatamıyorum




değişir boynumuzun yönü
gökyüzü değişir ansızın
şaşırır esnaf,kararır ellerimiz
kaçar aniden içeriye insanlar
bakkalın bütün tezgahı uçar
kanatlanıp süzülür gökyüzünde
çocuklar izlemeye koyulur
çikletleri ve topları ellerinde
geçmiştir geçebilecek her şey senden
açılın diyorum kimse çekilmiyor
anlatamıyorum




bir ressamdan isteyeceğim artık ellerini
yeni ve özenli eller
dokunacağım ve saklayacağım onları
belki bir de gökyüzü çizdiririm
çakıl taşları ısınır içimizde
teker teker havaya atarız
bir daha düşmeyecekmiş gibi




sende gizli her şey
bunu o mahallenin insanları bilemez
diğer mahallenin insanları da bilemez
zencefil yutarım arada boğazım yanar
susamaya başlarım yavaş yavaş
bu bir vandallık
bunu da ben bilirim sadece
vuzuh yerlerden geçerek
ellerim cebimde
dudağımdan üfleyerek
anlatamadığım notalardan söyleyerek




her şey sende gizli anlatamıyorum
bu böyle bir yaşamaksa eğer
eksik kaldım,yaşayamıyorum.












’Gök çe’