Her saat başı tren sesleri inerdi Çerkezköy’e
Sonra aklıma gelişlerini mesh ederdim
Her istasyon başında seni sorardım
Ve heyelan gibi beynime çöküşlerini şiirlerdim
Son Ahmet Kaya çalana dek
Kafa tutardım radyolara

Saatler hep aynı hüznü besler
Akreple yelkovan boyunca
Bu gelmeyişlerin
Kayboluşların zehirlerdi yüreğimi

Kaç tren
Kaç gökyüzü asimile olana kadar
Benim olacaksın
Kaç yıldız küsene kadar
Kabul olacak dinlenmelerim

Baktım ki
Sağır geliyor bu hasretlik
Bu dünyalarca sensizlik
Baktım ki
Benim en çok sana ihtiyacım var
Ve en çok sen yoksun

Gece vakitlerinde haramiler çöker uykumuza
Yatak yorgan terk ederim bu kenti
Sağlam bir kaldırımı kalana dek sana koşarım
Kırık dökük bir adres izi taşırım alnımda
Sonra başucumda mektupların eskir
Gözlerin , gözlerin dağılır
Ve sonra kendimi sessizliğe alıştırırım...



17.01.2016
Tekirdağ


Not :
Bu şiirim kalemlerin dünyası şiir yarışması 1 ’de yayınlanmış...sayfa 74