Ah Gulnarin
Ne cehennemler eskidi,
Söndü.
Ne hüzünler defnettim
Ne Allah’ın belası
sevdalara döndüm
Ama sen hala kor yangınım
Sen hala ardınsıra çoğalan sancılarımsın


Her dizemde cehennem
Her sevdadan yalnızlığa döndüm
Seni sevmelerim tutunca
Tüm tanrılar beni azarlar
Ben seni bir yerlerde beklemeye utanıyorum
Seni hasretle bekleyince kendime döndüm
Kendimle öldüm
Kendimle dirildim
Hep kendime
hep kendime döndüm. ..


Şimdi boynu bukuk
Bir gökyüzüm bile kalmadı
Senin çokluğunda
Döktüm bütün yağmurları
Darağacına sattım
Birer birer yıldızları
Seni hep taptaze sevdim
Ne yağmurlarım eskidi
Ne Ermeni usulü dağılan
Süngülü haziranlarım

Yani geleceksin değil mi?
Hani bekliyorum
Yalan da olsa
Dolan olsa
Ben böyle sevdim bu Ermenistan’ı
Ben böyleyim
Belki yalanlarım tükenir
Belki seni oluorta sayıklamalarım kaçar
Ben yine kendime yeterim
Kendi kendime yaşatırım
Semaverde demini tutacak niyetine
Çayları ertelemeyi
Kilise çanlarını son defa beklemek
Seninle bir samanyolunu seyretmek


Son kere namahrem aksanları anlattık
Sonsuz kere
Öleyorgun sabahları
Kaç kutsal kitaba tövbeliyiz
Kaç tanrı elini çekti
Cami avlularında biriken acılarımızdan
Bu doğurgan yalnızlığımızdan
Ah be Gulnarin
Ne biçim sevişirdik
Yolcu abbas misali durdurmaksızın
Ne biçim yaraşırdık birbirimize
Elvedasız büyüyen mevsimlerden
Kaç aforoz hikayede
Kahraman ilan edildik

Benimle ıslanır mısın?
Hatta benimle uyanır mısın?
Bu gelip geçici dünya akşamlarında
Yatak yorgan kaybolsak
Yorgun argın sarılsak
Benim kalır mısın?
Yanına kendini al
Bana yeter
Fazlasında gözüm de yok
Sen bana
Ne eksik
ne fazlasın
Sen bana sözde Ermenistan
Yaşamsın
Sen bana ...

Şimdi ay yarım
Sevda yarım
Hüzünle bile kalsam
Ağlamaklı
Hınca hınç yalnız da kalsam
Ben sana varım
Ben senin ay yüzünde yarim
Ben senin derdine
Nefesine yarim


Ah Gulnarin
Şimdi gelsen
Sarılsan
Üstümüze batırsak bir geceyi
Bütün yıldızlar utanmadan kaybolsa
Ve doğursak bir dünya,
Bir dünya yağmurlarını

Evet Gulnarin
Gökyüzüne karışan nefeslerini arar oldum
Sen varsın diye
Tavaf ettim nuh tufanını
İlk peygamber gülüşünü
Öyle yabancı
Öyle düşman oldum ki kendime
Senden vazgeçmek
Senden es geçmek
Biçare biçare ölmekle kaldım


NOT:

BU ŞİİR GENÇ KALEMLER ANTOLOJİSİ 7 ’DE YAYINLANMIŞTIR