Su yürür sen uyursun
sokak başlarında
bilmem yaşamak nasıldır
kendi halinde
küçük bir avluyum ben
karanlıklar içinde

avluda babamın diktiği
zeytin ağacı
başını okşadığı köpekler
peş peşe ulur
kırılır kanadı kuşun
ayrılık ölümden olur

ev dediğin dört duvarın
yaslandığı bir kadın
denize bakarsın rüzgar
dağa bakarsın sis vurur
rimelin aktığı yastık
yıkandıkça kararır

saklı durur evhamı
kanepe altlarında tozların
çocuklar gülsün diye
her acıya katlanır
saçında tarak holde
ayakkabı izinin

gitse gidemez evden
kalsa kalamaz mahcup kediler
avuçlarından başlar
sevdalı kadınların alacası
boyunlarından yürür
ayak bileklerine kadar

seher bekler pencerede
hafif bir rüzgarla gelen kuşlar
ardından çığlık çığlığa
amansız bir üşümek başlar
vakit susmuşlarındır şimdi
Tanrı her kalbi bir başka kalbe bağlar