I

Yere düşürdüğün ekmeği öper gibi öp beni
biraz pişmanlık olsun bedeninde
bir daha düşürmeyecek gibi sağlam tut sonra
bir ritüel bu tekrarlanmalı devamlı
sevilmeyi ellerden değil ellerinden öğreneyim
ben sende yaşamak istiyorum
bu öyle bir pişmanlık değil




II

yılkı atları peşimize düşer sonra
asil durmayı onlardan öğrenelim
acı çekmeyi süreya’dan
sevmeyi nazım’dan
konuşmayı ataç’dan
bir aşk çiz bana
bütün yolları kapalı bir aşk olsun
şehrin bütün ulaşım yolları
peronları kapalı
yolları kilit
çıkışı olmayan bir aşk çiz
yılkı atları peşimize düşer sonra
kaçamayız bunu da bil





III


ölümdür yaşadığımız tek başına
süslü bir yaşantının vuracağı tokat
yitik ezgilerin başlayacağı an dan ibaret
tükenmiş ve tüketilmiş gözlere bakacağımız
ve anlam yükleyemeyeceğimiz andır
çünkü aşk tekil olmadı
iki kişilikti aşk
cesaretlilerin oynadığı
ve yine adım attığım yer
Brüka kimsesizler durağı
burada hayat böyle
ama yeri yok artık çıkmazların
kedileri korkak olsun sokakların
çiğnenmesin ekmeleri
sev beni hep sev
bir ekmeği öper gibi.






’Gök çe’