Ağzım karanfil kokuyor
eskisi kadar sık yıkanamıyorum
sen kokmaya başlayınca ancak
tenime değiyor su
kendimi oldukça rahatsız hissediyorum
yüzüm gözün sen içinde
toparlamaya çalışsam
buluyorum kendimi bir odada
sessizlik hakim oluyor
ve adıma amansız kararlar
asılsız nefes alışlarımı hissedince
iyice yıkıyor beni hayat
temizleyecek türden değil
kirden uzak olmaya çalıştıkça
içimden çıkamıyorum
dört duvar arası
aşiyan da yaşıyorum
dişlerimi acıtıyor
başlamam gereken bir çok şey var
ve verilecek bir o kadar borcum
tam başlayacağım derken
uzaklaşıyor benden kumbaram
parkam ve içindeki
param
parça





Lambada bir parıltı
bütün amacı gözüme girmek gibi
ben görmezlikten geldikçe
o yanmaya devam ediyor
ısınıyor ısındıkça
ve üstünde gölgesi
ışığın karanlığını gördüm
uğrunda ölünesi bir karanlık
adı da gölge
lambadan bir ses
..TIK
sinekti sanırım ölen
üzerime konar sanmıştım
bunca kirliyken ve paslı
yanmaya gitti benim gibi
anladım o da yaslı
ve bana gelmeyecek kadar haklı




günler üzerime yürüyor bu aralar
son sigaramı tersten yakma tehlikesi yaşadım
umudumu yüklediğim bu liman
kaldıracak binlerce mülteci arıyor
biraz felsefe bakıyorum
hemen filozof
biraz kitap okuyorum
hemen alim
biraz insan seviyorum
hemen aşık oluyorum
bende kendime inanamıyorum
yaşamak buysa eğer
asılsız yaşıyorum.









’Gök çe’