1
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
386
Okunma
Sabahın ilk güneşi,
Destursuz girdi perdeler arasından
Safran renginde, koyu bir çizgi
Divana ulaşıverdi.
Kapladı evimin kiremitlerini,
Yatağımı, ıslak yastığımı
Ve kitaplarımın raflarını.
Bahçemde bulunan
Uzun ağaç doruklarının
Titreyen uçlarına,
Birde solgun donuk yüzüme baktı
Parlayan ballı bir petek gibi
Ölyle bir sabah oldu ki içimde,
Sanki o doğurdu güneşi
Şimdi hoş geldin der gibiyim bir şeylere,
Onunla hayal kurduğum yerde…
Kuruyorum hayallerimi tek başıma,
Gerçi hiç elimi tutmamıştı lakin,
Şimdi de bomboş ellerim.
Sadece biraz daha soğuk,
Biraz daha yalnız…
Isıtmıyorsa içimi güneş,
O bile anlamsız!!
Müşteba Güneş
5.0
100% (2)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz