Bir kız çocuğu gördüm sokakta,
Üstü başı yırtık ağlıyor.
Dilinde Allah sesi,
Mevlama yakarıyor.

Az ötesinde bir soysuzun iti,
Silahı doğrulmuş vurmak gayrı derdi,
Zalimin cehili olduğu tipinden belli,
Vuracak masumu, dindirecek nefsini.

Öteden bir sancak göründü,
Ta şöyle ufuktan beri.
Sekiz, On kişiler; hepsi de kefenli,
Geldi işte! Peygamberin Nökerleri.

Gözüm kaydı masum çocuğa,
Allah-ü Teala yetişti yardımına,
Gözlerinden boşalan seli gördüm.
Bir de kalbine saplanan kurşunu..

Gözlerinden boşalan yaş kan oldu,
O güzelim kalbi kurşuna kurban oldu,
Kafasını kaldırıp son kez baktı,
Son gördüğü ben idim, şehit düştü.

Allah nidaları susmasın sakın!
Bunun gibi nice çocuk masum!
Zalim küfür saçarsa, nefsinden!
Müslüman isem küfrü temizlemek vazifem!

Yandı işte güzelim bahar yaprağı,
Allah katına yüceldi, O’na emanet gayrı,
Duy sesimi ey soysuzun, zalimi!
Yaramı söndürmezsem, olayım en adi!

Birleşiyoruz işte Kırkbir millet!
Davamız büyüktür, Hak yolu olsa gerek!
İmanımız göğsümüzde çelikten bir yelek!
Zalime dur demek Müslüman’a nasip olsa gerek!