Bendeniz bütün külfetimle göğe bakan bir penceredeyim,
Başucumda bana baktıkça ağıt yakan bir sümbülleyim,
Rüzgârın ahenkli vuruşuyla kuruyan yüzümden,
Maviliklere dalıp gidiyorken yine düşlerdeyim.

Aşağısı kirli, aşağısı kötülüklerin mesken mahli,
Birbirini yiyen canavarlar, insanlığın görünen ahvali,
Güruhunda boğulan hayasızlar, birde memnun hali,
Kâh gülüşmeler, kâh inlemeler yırtıyor göğü yeri.

Yukarıdan dalıyorum şu hırçın sefillere,
Bir nebze öfke hüsn-i zan ediyor ufacık kalplere,
Elleri kırk yılın emeğinde, kalkıyor masum bir bedene,
Bilgili diye geçinen dil, cehalet püskürüyor yıkanmış beyinlere.

Bir mavi saçaklı uçurtma yükseliyor aşağıdan göğe,
Rüzgârla dans ediyor ’hala bir umut var’ dercesine,
Soluk yüzüm usulca düşüyor avuçlarımın içine,
Bir mavi saçaklı uçurtma, gülümsetiyor beni sessizce.