Bir Zümrüt Kanatlı Kuş sonsuzluğa uçarken,
Ülgen, Yarat! dedi ve kanat süzerek suya daldı.

Sessizliğe bürünen deryâya bir ihtişam,
Balçıktan yerleri ve mavimsi göğü saldı.

Bu sessiz Acun neşelensin deyu göğe kuşları,
Yaşanabilsin deyu yere ovaları, ağaçları saldı.

Ve Ülgen, acuna can verecek Kişioğlu’nu yarattı.
O’na Kurt başlı tuğunu verdi ve adını Türk koydu!

Türk çoğalsın deyu ona kendi gibi bir eş saldı.
Türk çoğaldı, balalar neşeyle acuna göz açtı.

Ve Ülgen, acunu terk edip göğe kanat çırptı.
Hatırlansın deyu Kişioğlu, Ülgen’e yağış yaktı.

Türk çoğaldı ve bütün acuna yayıldı.
Ülgen’den olmayanlarla cenk edip nam saldı.

Acunda zaman deryâdan süzülüp geçti,
Ak tolgalar, ankalar öldü öldü dirildi.

Gökte Ülgen, yerde kişioğlu bir daha belirdi.
Kurt başlı Tuğ kalktı, başlarına da Kağan dendi.

Türk acunu gezdi. İlmi, töreyi, nizamı bildi
Baş kaldıranın tepesine çelik örsü indirdi.

Kızlı erkekli Kişioğlu, deli tay gibi acuna dağıldı.
Kimi Ülgen’e yağışlar attı, kimi yolundan saptı.

Kimi devlet oldu, cihana adalet dağıttı.
Kimi kandaşına kılıç çekip dehşet saçtı.

Çobansız sürü nasıl ki bir çakala esir kaldı,
Çakala yem olan Türk’te başsız kaldı.