Yarın(ım)dın s e n
Dünümden bildim…





‘’

Göğümden düşen geceler adına
Günahı geçmişin boynuna.
Sen bilmezdin
Kaç ölüm helak oldu ruhumda
Seni yaşamak için…





Duvarların puslu gölgelerinde
Çığ gibi büyür içimde ki yangın.
Evvelce
Parmak diplerinde biriktirdiğin ağrıyı
En iyi ben tanıyorum.
Gözlerin bir başka mevsim
Kirpiklerin b-aşka
Ürkek.





âh délâl
Sol yanımdan düşen kaçıncı sancıydı a d ı n
Sesinde uğulduyan acının
Ve avuçlarında biriktirdiklerinin
Koynunda sabahlamaktan üşür içim.
Kimsesiz Türküler gibi
Sahipsiz bakma bana.





Bilmelisin
Şehrin kıyılarında gri bir rüzgârdan düştü
Sesin kulaklarıma.
Gırtlağımda direnirken özlem
Dilimden kopar h a s r e t.
Hasret ki
Sana hiç yakışmazken.





âh délâl
Bir akşam kızılında âşık oldum sana
Bakışların, bakışlarımda mühürlenirken
İlk o günden başladı yürek kavgam
Sen de kaybettiğim çocukluğumun diğer adıydın
Bense koca bir sen…





âh délâl
Vardır ömrünün ömrüme hâyrı
Bilirim ki gözlerine dokunmadan dudaklarım
Ve yaralarını öpmeden
Nasıl ölünebilir ki.

‘’





Aslında kaç mevsim yaşandığı ya da
Kaç yağmurun ardında ıslandığım önemli değil.
Çoğu kez
Ne kadar yarım kaldım
Ve bir o kadar da yaralandım.
Şimdi kimseler anlayamaz içimde biriktirdiklerimi
Dudaklarımda üşüyen çocukluğum
Nicedir suretimin betimsiz ayrılıklarını yaşar
Beni sevişinden değil
Seni sevişimle kalbim yemin verdi
Bastığım toprak üzerine.
Ey benim geçmişimden gelen aksak yanım
Ölüm ve yaşam arasında nefessiz kalmak gibiydi
‘’ seni sevmek ‘’

Zen.