Hiç aklımıza gelmez
neden başka başka hayatların esiri olmuş
bedenlerimize söz geçiremiyor
neden kendimize ait hayatı seçemiyoruz

geride bıraktıklarımızla

her günü
bir renge boyuyoruz
rengarenk bir hayatta

arsız
duygularımızın gözü yaşlı
ayazda kalmış düşüncelerimiz firarda iken
kelamımıza sus diyemiyoruz.

geceye mavi giydirmeye
alıştık mı?
yoksa alıştırıldık mı ne?

lunaparkta ki dönme dolaplara binen
bayram çocukları gibi
kahkahalar atarak
dünden kalma keyifsiz akşamlara misafir oluruz

gecenin karanlığında

yarının bilinmezliği üstümüze sinmiş...
biz hala dünü sorguluyoruz.

oysa ki
Yaradanla kul’un arasında değil miydi?
kıldan ince bir çizgide
varla yok arasında duran hayat

kim söz geçirebilmişti kendine
kim söz geçirebilmişti nefsine...

her sabah uyandığımızda
niyazsız bir hayat tekrardan başka neydi.

neydi
kendimizi sorgulamaktan korktuğumuz
her şey birer birer üstümüze sinerken
gülerek dalga geçtik
her gece ölüm uykusuna yattığımızda

ne dilimize sus payı çıktı
ne de gözümüze arpacık

her gece ölüyoruz pamuk tarlalarında
ben bu gecede öleceğim kendimden habersizce...