Sahibinden habersiz kaçan sen
Peki, yaralarından ölen kim?

Bir iç meselesidir ağlamak
Telafisiz tesellide gözlerim
Seni bana sorgulatır
Kalpten içe yargılatır
Sendeleyip düşerim kaygılarıma
Hep yalnız kalırken bu devran davada
Bir şiir oku durulayım
Bir gülümse avunayım
Bir işaret ver ordamısın? Bulunayım

Ola ki ÖLMÜŞÜM
Yaşadığımın ispatı der geçerim
Benim sana ne kadar aşk senin bana yalnızlık oluşunu

İllaki gözlerin diyorum
Uzanırken boylu boyunca içimin karanlığına
İçime de yazıklar olsun!
Yalnızlığından yalnız
Bilmediğinle yetinmek zormuş aşk bilicim
Artık ağlıyorum duyuyor musun?
Yaslanıp bir zaman dilimine
Fetüs gibi kıvrılıp kalbine
Bir ölümün tam ertesine
Gülümsüyorum görüyor musun?


Neden hep senden uzağa yol alır
İçimden geçen kervanlar
Kervanlar ki
Ne selam getirir ne yâr
Bende yürüdüm yürümesine
Lakin biraz aşk alınarak üzerime
Ki yeryüzünde beş para etmedi kalbim
Bir hayata geç kalmaktan ibaretmiş tüm servetim

Ey zaman
Ey zamane senden de vazgeçtim
Birazda ağladım provasızdı gözyaşlarım
Nasıl istersen öyle geç git artık
Hırpalanan bu kalbi elbet yamalarım
Aklımın coğrafyasında bulurum kendimi
Takmasını bilmediğim maskelerim
Bakmasını bilmediğim yollarım olsa da
Sebep olduğun bu göç senin eserin