gülüşümü olay yerinde düşürdüm.
plastik şiirler yazıyorum plastik aşklara
yine bir vay istanbul gibiyim anlayacağın
yarına geçer belki bir sürü hüznüm
feodal beynimin hücresinde en az ağlayarak yazılan bir şiir kadar güzel
sen
çocukluğunun diz ağrısından konuşuyoruz
hayalinin sıcaklığıyla ısıtıyorum ellerimi
nabzım göğsünün ucunda atıyor
beynimin duvarında hala asılı duran resmin
bütün resmiyetiyle kusuyor kinini
ah bir isim bulabilsem sana
bana
ve bütün şahıs zamirlerine
o zaman asarım iki dudağımın arasına dudaklarını,
ve yüklenir cümlenin bütün kederini yüklem
gizli öznesi deşifre olur polis tutanaklarında
ben mahkum olurum sen yargıç
tek celsede boşanır hayatım
bir harfin dalında asılırım
siyaha bürünür beyazlar
gardiyan şarkıyla böler ölümü
"böyle aşka böyle azap"
şuan bilmiyorum ama bir şeyler kahrolsun