YONiKA

Yonika
Maria hilfer caddesindeki evimin,
iki gecelik kadýný.
korkma, hatýrlýyorum bak hala adini.




bir metroda görmüþtüm ilk,
eve nasýl geldik hatýrlamýyorum
ben kendimde deðildim
sense, niye geldiðini hiç bir zaman bilemedin

Japonca bilmediðim bir dildi affet,
seninle hiç anadilinde seviþemedik.
bilirim,
kendi dilinde seviþmek bile çok farklýdýr
oysa ikimizde biraz yarim, ikimizde almancaydýk.


Yonika
en küçük adýmlý kadýným
sen yürürken mesafeler nasýlda uzardý
yüzünde bir telaþsýzlýk, bu nasýl bir sabýrdý
sadakat hiç kimseye senin kadar yakýþmadý
yüzünde eksiksiz bir tebessüm, sesinde hiç çýkmadý


ich liebe dich* soðuktu ve bana hep uzaktý
anlayabilseydin de seni seviyorum* diyebilseydim
kendi dilinde insan, bir baþka sýcaktý




bulunduðumuz yer, bir pirinç tarlasý deðildi
ve çizmelerimizde gezinen, su yýlanlarý da yoktu üstelik
ayaklarýmýz ýsýrýlmýþ gibiydi, gitmek içinse ne aceleciydik
bunun anlamý neydi, hiç bir zaman bunu da bilemedik




Yonika
bakma öyle bana, acýtma içimi giderken
Hiroþima’ya bombalarý ben dökmemiþtim
Nagasaki ’deki çocuklarý da ben öldürmedim


Yonika, ben hiç cinayet bile islemedim
öldürdüðüm kadýn ruhlarýný saymazsan





Sosyal Medyada Paylaşın: