Bir anda rüya oldu; masal oldu geçmiþim,
Ben seni kafesimde saklýyorken ey bülbül!
Výz gelir nazýn bana ben kendimden geçmiþim,
Dermaným sen deðilsin ister dil ol ister gül.
Gül niye aðlýyor ki? Çileyi çeken bülbül,
Gözümde yoksun artýk ister aðla, ister gül.
Bilmem ki ne ararsýn baþka saraylarda sen?
Gönlümdeki saraylar sana açýk dururken.
Ne yapalým sen geldin ben dünyadan giderken,
Ben ölünce kabrime koyarmýsýn beyaz gül.
Niye aðlýyor ki gül? Çileyi çeken bülbül,
Gözümde yoksun artýk ister aðla, ister gül.
Konuþmaz artýk sustu bana da lâl oldu dil,
Fermanýnla tutuklu þimdi hal’ oldu gönül,
Sevgi dedikleri þey sevgiliye tahammül,
Sabýr kalmadý bende ne olursun bunu bil.
Niye aðlýyor ki gül? Çileyi çeken bülbül,
Gözümde yoksun artýk ister aðla, ister gül.
Ümit’im umutlarýn umudu olamadýn,
O yarin bahçesinde gül olup solamadýn,
Vefalý bir dost bulup gönlüne dolamadýn,
Yar deyip yandýklarýn ahdine sadýk deðil.
Gül niye aðlýyor ki? Çileyi çeken bülbül,
Gözümde yoksun artýk ister aðla, ister gül.
Ankara-14.10.2008
Ümit Zeki SOYUDURU