Gitmek
gidebilmek kolay mıdır ki!
yandığım bir yanın ateş
ölümü sevdiren
bir yanın uçurumken

sorgusu olmaz gözlerimin
susarım

bir yanında
yandığım
yaktığın ateşin
diğer yanında
kapıları sensizliğe açılan ölüm uçurumundayken

ellerini bırakıp
hangi yana adım atsam
özgürce ölmek
ölebilmek kuşların kanatlarında

susabilmek
susturabilmek
geceye misafir çığlıkları

açtığında kollarını
rüzgarın saçlarında alaycı raksı
yüzünde dünün derinleşmiş izleri
gözlerinde
denizin mavisi

on renkte
on kez ölmek gibi
sensizlik

sana ait zannettiğin
aldığın nefes gibi
gecenin karanlık olduğuna bakma
her gördüğüne utandığın dandır
matemin on renge bürünmesi

seyret seyrede bildiğin kadar

ölüm uçurumundan
uğurluyorum her gün
ruhlarını bir başka bedene
emanet etmiş
ölenleri

yolculukları nereyedir bilinmezken
yollarında beyaz papatyalar
siyah laleler
kırmızı gelincikler

küs
gökyüzü on renge bürünüyor gözlerimde

adını koyamadığım

her gece kapıyı çalan ölüm
suskun gökyüzü
asude deniz gibi

sensizlik
yaşanıyorsa
olamadığın bu kentte

emanet bedenim
her an
on renge bürünüyor...
.
.
.

’ Farkında mısın?
her günü bir renge boyadığımız hayat
yinede devam ediyor... ’